Janusz Szuber. Poeta. Sanoczanin. Rocznik 1947.
Metrykalnie rówieśnik poetów Nowej Fali. Z tym, że kiedy oni wydawali wiersze, on swoje chował do szuflady. Zaczął je publikować dopiero na przełomie lat 1995/1996. Jako pierwszy ukazał się tzw. pięcioksiąg, wydany nakładem kuzynki poety, Grażyny Jarosz z Oslo: Paradne ubranko i inne wiersze, Apokryfy i epitafia sanockie, Pan Dymiącego Zwierciadła, Gorzkie prowincje, Srebrnopióre ogrody.

Jego poezja bardzo szybko zdobyła uznanie krytyki, czytelników i... innych poetów.
Zbigniew Herbert w liście do Janusza Szubera pisał: Niestety, mój drogi przyjacielu, jest Pan poetą i nic na to nie można poradzić. Czesław Miłosz zaś wiersz Pianie kogutów skwitował krótko: To arcydzieło.

Do tej pory w języku polskim ukazało się ponad 20 książek poetyckich Szubera. Jego wiersze były tłumaczone m.in. na ukraiński, angielski, francuski, niemiecki, flamandzki.

Janusz Szuber jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Otrzymał nagrody Kazimiery Iłłakowiczówny, Fundacji Kultury, Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich.

Poeta jest także działaczem społecznym - wspólnie z Tomaszem Korzeniowskim powołał do życia (dziś już niestety nieistniejące) Stowarzyszenie Korporacja Literacka, mające integrować środowisko literackie ziemi sanockiej. Był też spiritus movens ośrodka Pancovianum działającego przy Miejskiej Bibliotece Publicznej w Sanoku. Celem było gromadzenie materiałów nt. Mariana Pankowskiego, wybitnego literata wywodzącego się z Sanoka. Efektem tych działań była m.in. konferencja naukowa poświęcona Pankowskiemu i cykl publikacji Akta Pancoviana.  

żródło: http://januszszuber.pl/content/biografia