Był jednym z inicjatorów reaktywowania po wojnie działalności Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia. W latach 1945 - 47 był jego prezesem, potem pełnił funkcję sekretarza, aby ponownie, w styczniu 1963r.,powołany na stanowisko prezesa, piastować tę funkcję ponad 10 lat - aż do końca życia.

W okresie jego prezesury Stowarzyszenie rozwijało bogatą działalność popularno­naukową, organizowało liczne wystawy i wycieczki. Powrócono do tradycji odbywania czwartkowych, cotygodniowych spotkań w siedzibie SMJ.

Obok działalności w Stowarzyszeniu, Wł. Budzisz zaraz po wojnie, w latach 1945 - 47 został prezesem Jarosławskiego Klubu Sportowego. Dzięki jego staraniom został zbudowany stadion sportowy przy ulicy Bandurskiego i oddany do użytku w roku 1947. Po ustąpieniu z prezesury w roku 1948, został członkiem, a następnie honorowym prezesem Rady Opiekuńczej Jarosławskiego Klubu Sportowego.

W działalność sportową zaangażowany był do końca życia, w Klubie dzięki niemu istniało wiele dobrze działających sekcji, on sam kierował sekcją kulturalno rozrywkową. Prezesował także od 1950r. Oddziałowi Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Jarosławiu. Bardzo ważnym osiągnięciem Towarzystwa, przy wydatnym zaangażowaniu prezesa było oznaczenie tablicami najważniejszych zabytków w Jarosławiu i powiecie, a także opracowanie i wydanie przewodnika po Jarosławiu pt. "Jarosław i okolice" autorstwa Kazimierza Gottfrieda.

Wł. Budzisz był niestrudzonym badaczem przeszłości Jarosławia. W okresie pobytu w naszym mieście opracował i opublikował wiele prac stanowiących cenny przyczynek do dziejów Jarosławia i innych miejscowości regionu. Artykuły te zamieszczane były głównie w Roczniku wydawanym przez SMJ, którego redaktorem przez kilkanaście lat był Wł. Budzisz.

Ten niezwykle czynny człowiek, udzielający się w pracy społecznej wszędzie, gdzie istniała taka potrzeba, włączył się po wojnie do pracy nad organizacją administracji i odbudową zniszczeń. W roku 1944 wybrany radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej, w tymże roku został powołany na stanowisko starosty powiatu jarosławskiego. Równocześnie pełnił funkcję prezesa Spółdzielni "Jedność" w Jarosławiu, a kiedy w roku 1948 powstaje Powszechna Spółdzielnia Spożywców, Wł. Budzisz okazał się najwłaściwszym człowiekiem na stanowisko prezesa. Był to niewątpliwie człowiek o wielkiej energii, niezwykle czynny, nie szczędzący swojego osobistego czasu dla działalności społecznej. Przy tylu zajęciach potrafił znaleźć czas na publikacje w prasie: w "Dzienniku Polskim", gdzie zamieszczał notatki prasowe o Jarosławiu pod stałym tytułem "To i owo o Jarosławiu", w "Gońcu Krakowskim" zamieszczał notatki sportowe, wydał też ciekawą broszurę pt.: "Jak powstawała klasa chłopska w Polsce".

Za swoją działalność został odznaczony:

- Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego

- medalem Zasłużonego Działacza Kultury

- medalem Zasłużonego dla Województwa Rzeszowskiego

- Wojewódzką Nagrodą za działalność na polu naukowo-badawczym i kulturalno-oświatowym

Życie Władysława Budzisza związane było od początku z ziemią rzeszowską, urodził się w Rzeszowie w dniu 22 stycznia 1900 r. Tu ukończył szkołę podstawową. W roku 1910 przenosi się z rodzicami do Jarosławia i w latach 1911 -1912 uczęszcza do humanistycznego gimnazjum w Jarosławiu przy ulicy 3 Maja, a gdy w roku 1913 rodzice przenoszą się do Krakowa, kontynuuje naukę w gimnazjum Filia św. Jacka.

W czasie I wojny, od stycznia 1915r. do października 1916r. służył w I Brygadzie Legionów Polskich i został ranny pod Kozienicami. Za bohaterską postawę został uhonorowany czterema odznaczeniami bojowymi oraz Krzyżem Zasługi:

Po wojnie ukończył naukę w gimnazjum i zapisał się na wydział chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował równocześnie "Gońcu Krakowskim", gdzie redagował dział sportowy - był wtedy członkiem zarządu Klubu Sportowego "Wisła".

W okresie międzywojennym związany był ze Stronnictwem Chłopskim, z którego kandydował do sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

W roku 1939 ożenił się i zamieszkał w Warszawie, wkrótce po wybuchu wojny został ewakuowany do wsi Ostrówek w woj. lubelskim. Po wojnie wraca na krótko do Warszawy (1940), a następnie wyjeżdża do Jarosławia, gdzie do końca życia prowadził tak bogatą, owocną działalność dla dobra tutejszej społeczności.

Zmarł 17 lipca 1973 roku, pochowany na Starym Cmentarzu i odprowadzony na miejsce spoczynku przez licznych przyjaciół, działaczy społecznych, wśród których zajmował poczesne miejsce.

W historii SMJ zajmuje niekwestionowaną pozycję człowieka, z którego działalności byli, są i będą dumni członkowie Stowarzyszenia przyjmujący za swoje ważne zadanie upowszechnianie wiedzy o ludziach tak wybitnych i zasłużonych dla Jarosławia jak śp. Pan Prezes Władysław Budzisz.