Romuald Ostrowski urodził się 19 lutego 1919 roku w Homlu na kresach (obecnie Białoruś). Jego matka, Maria Ostrowska, z domu Frąckiewicz, pochodziła z okolic Wilna, ojciec Piotr Ostrowski z Rozentowa ( Gubernia Witebska). Piotr Ostrowski był z zawodu fotografem i autorem opatentowanych wynalazków z dziedziny fotografii. Interesowało go wprowadzenie na rynek ówczesnych nowości technologicznych, w Hom1u założył kino. Po masowym eksodusie Polaków ze wschodu, znalazł się w Sosnowcu, gdzie zakłada fabrykę baterii, po przeprowadzce do Jarosławia prowadził zakład fotograficzny i instalował pierwsze radia (przedstawicielstwo Philipsa).

Wychowywany w takiej atmosferze Romuald również interesował się techniką. Przede wszystkim jednak, jak całe niemal pokolenie młodzieży przedwojennej, dał się porwać idei harcerstwa.

W 1930 wstąpił do ZHP, zaś mając 14 lat złożył na ręce phm. Jana Ćwierza, harcerskie przyrzeczenie. Od tej pory do roku 1959 zdobywa kolejne stopnie harcerskie, od wywiadowcy do podharcmistrza oraz pełni różnorodne funkcje; sekretarza, zastępowego, oboźnego, drużynowego. Po ukończeniu w 1935 r. szkoły podstawowej podejmuje naukę w Państwowej Szkole Budownictwa w Jarosławiu na wydziale budowlanym. Po ukończeniu szkoły w 1930 roku, już jako technik budowlany rozpoczyna pracę przy budowie szpitala wojskowego w Warszawie. Do wojska nie zostaje przyjęty, ma stopień szeregowca rezerwy.

Podjętą pracę przerywa wybuch li wojny światowej, Romuald wraca do Jarosławia. Tu zakłada własne biuro techniczne i pracuje w firmie ojca, starając się uzyskać uprawnienia kwalifikacyjne do wykonywania zawodu fotografa ( w 1946 roku zdaje egzamin czeladniczy).

W roku 1942 zakłada rodzinę- żeni się z pochodzącą z rodziny nauczycielskiej harcerką, Anną Wojdałowicz. Mają czterech synów: Jacka, Jerzego, Romana i Pawła.

Jak wszystkie środowiska harcerskie bierze udział w ruchu oporu. Harcerze zajmują się dostarczaniem lwowskiemu podziemiu druków umożliwiających przekraczanie granicy między Niemcami a Związkiem Radzieckim.

Bezpośrednio po zakończeniu okupacji przedwojenni harcerze deklarują współpracę w organizowaniu Jarosławskiej Komendy Hufca. Wraz z Jerzym Zasowskim, Janem Tobiasiewiczem i Edwardem Nahorniakiem, Romuald organizuje hufiec męski. Organizuje też i wyposaża własnym sumptem orkiestrę harcerską. Jest organizatorem i wiceprezesem Harcerskiego Klubu Sportowego "Czuwaj" (legitymacja nr 2). W roku 1948 ówczesne władze polityczne rozpoczynają proces popularyzowania przez harcerstwo ideologii socjalistycznej i odsuwają przedwojenną kadrę instruktorską od pracy z młodzieżą. W tym czasie Romuald Ostrowski jako technik budowlany zostaje oddelegowany przez Wydział Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie na ziemie północne celem organizowania tam odbudowy ze zniszczeń wojennych. Prowadzi odbudowę budynków użyteczności publicznej w Brodnicy, Lubawie, Nowym Mieście, nawie oraz Lipsku.

Wyjeżdżając na ziemie północne jednocześnie otrzymuje delegację z harcerstwa - zadanie odrodzenia hufca harcerskiego w Gdyni.

Od 1948 roku na zlecenie Urzędu Wojewódzkiego jest organizatorem pierwszej placówki budownictwa kluczowego w Jarosławiu - Państwowych Przedsiębiorstw Budowlanych (później Z.B.M i R.P.B.M.). Placówka prowadzona przez niego przez 12 lat obejmuje zasięgiem Przemyśl, Lubaczów, Jarosław i Przeworsk. Buduje na zlecenie państwa budynki administracyjne, budynki służby zdrowia, stację i bazę PKS w Jarosławiu, osiedle 1000-lecia i wiele innych. Jest kierownikiem robót. Po likwidacji tej placówki obejmuje w 1961 roku stanowisko dyrektora MZBM.

Od 1960 r. jest biegłym sądowym z zakresu budownictwa. W 1963 kończy roczne studium prawne z zakresu gospodarki uspołecznionej, a następnie pełni funkcję naczelnego inżyniera w Przedsiębiorstwie Budownictwa Komunalnego w Jarosławiu.

Pracując zawodowo, bierze aktywny udział w życiu społecznym nie związanym z harcerstwem. Od 1947 roku jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia wszystkich kadencji. W latach 1977 - 2000 pełni funkcję jego prezesa. W okresie swojej prezesury remontuje i wyposaża nową siedzibę Stowarzyszenia. Kontynuuje czwartkowe cykle spotkań i koncertów i jest wytrwałym propagatorem ochrony zabytków. Rozwijając nowe formy działalności doprowadza do potrojenia liczby członków (z 164 do 480 osób). Prowadzi liczne prelekcje poza terenem Stowarzyszenia, w szkołach, zakładach pracy, komitetach dzielnicowych domach kultury.

Jest autorem wielu artykułów, przez wiele lat był redaktorem naczelnym Roczników wydawanych przez Stowarzyszenie. Utrzymywał liczne kontakty z bratnimi stowarzyszeniami, brał udział w II Kongresie Towarzystw Regionalnych w Nowym Sączu jako delegat województwa przemyskiego.

Od 1986 roku jest przewodniczącym Społecznej Rady do Spraw Kultury przy Naczelniku Miasta. Za pracę na rzecz rozwoju kultury otrzymuje liczne odznaczenia i dyplomy; m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Mimo upływu lat niezmiennie czuje się harcerzem i utrzymuje kontakty z licznym gronem seniorów-instruktorów, harcerzy i sympatyków ZHP. Po zorganizowaniu w 1981 roku przez dawnych harcerzy uroczystości upamiętniających 70. rocznicę powstania ZHP i Hufca Jarosław, organizuje Krąg Seniorów Skautów i Harcerzy w Jarosławiu. Prowadzi go do dziś, organizując spotkania i zloty starszoharcerskie, przypominając społeczeństwu dawne harcerskie tradycje.

Zmarł 16 sierpnia 2011r